Alweer het 12de deel van deze uitermate geslaagde serie van live opnamen in de Philharmonie Berlin, een initiatief van Siggi Loch, eigenaar van het inmiddels iconische label ACT. Ditmaal draait het om de muziek van Miles Davis, een hele uitdaging, maar het gaat niet om een vergelijking maar om een eervol betoon aan de muziek van Miles. Hij speelde zelf op de eerste versie van Jazzfest Berlin in 1964, waarna hij nog achtmaal terugkeerde als hoofd act op het festival, ter herinnering aan dit veelvuldige optreden en ook om eer te bewijzen dat het 30 jaar geleden is sinds het overlijden van Miles organiseerde Siggi dit concert. Het betreft hier twee cd’s, één met het quartet van Theo Stroker en één met het quartet aangevuld met een aantal musici van het Berliner Philharmoniker. Bij het uitbrengen van dit soort albums wordt je altijd bevangen door de twijfels of het ergens toe bijdraagt, de originele albums zijn nog steeds verkrijgbaar tenslotte. Maar hier betreft het een live concert en dan is het voor het aanwezige publiek natuurlijk wel een welkome kennismaking met de muziek van Miles omdat hij niet meer leeft en zeker omdat het hier gaat om een geheel eigen interpretatie van de muziek is het zeker terecht dat veel meer luisteraars kunnen genieten van de muziek.

Op de eerste cd met het Theo Croker Quartet bestaande uit Theo Croker op trompet, Danny Grisset op piano, Joshua Ginsburg op contrabas en Gregory Hutchinson op drums. Theo Croker (1985) is een Amerikaanse jazztrompettist, bandleider en componist, hij is een kleinzoon van de bekende trompettist Doc Cheatham. Dit is bij mijn weten zijn 7de album. Op het eerste album staan de volgende composities, allereerst een combinatie van “Pinnocchio” geschreven door Wayne Shorter en opgenomen door Miles in 1967 en “Milestones” geschreven door Miles en daterend uit 1958 toen Coltrane nog deel uitmaakte van Miles’ groep. Het tweede nummer is “Footprints”ook van Wayne Shorter en verschenen op zijn album Adam’s Apple uit 1966 en later dat jaar ook opgenomen door Miles op Miles Smiles. “My Funny Valentine“ van Richard Rodgers werd door Miles opgenomen op de gelijknamige lp uit 1964 en tenslotte een van mijn favorieten “So What” uit wat door velen wordt gezien als een van de beste jazz albums Kind of Blue uit 1959. Een uitdagende klus voor Croker en zijn collega’s is wel heel zacht uitgedrukt, maar het moet gezegd worden ze komen er goed mee weg, niet in het minst omdat Croker niet probeert Miles te kopiëren hij heeft zijn eigen geluid en dat is goed zo. Zelfs “So What” klinkt super hetgeen ook te danken is aan de gastrol van Magnus Lindgren op tenorsax en het stuwende spel van Ginsburg.

De tweede cd is weer een heel ander verhaal vooral door de aanwezigheid van 15 leden van de Berliner Philharmoniker geleid door Magnus Lindgren. Het betreft hier 3 suites, de Miles Ahead Suite, de Sketches of Spain Suite en de Porgy and Bess Suite. Alle drie verwijzen naar de albums van Miles onder dezelfde naam, allen samenwerkingen van Miles met arrangeur Gil Evans na hun eerste coöperatie in de Birth of the Cool Sessions uit 1949 en 1950. Miles Ahead uit 1957, Porgy and Bess uit 1959 en Sketches of Spain uit 1960. De originele albums zijn al talloze keren gedraaid hier ten huize omdat het heerlijke muziek is en ook deze versies mogen er zijn, uitermate professioneel zoals dat hier notabene live wordt gebracht, hulde aan deze musici ! Afgesloten wordt er met nog een nummer uit het iconische album Kind of Blue en wel “All Blues” met Magnus Lindgren op fluit en ook dat staat als een huis. Twee superieure albums, alweer een paar juweeltjes uit de serie Jazz at the Philharmonic.

Jan van Leersum.